Op de rommelmarkt doet ene Stafke de vondst van zijn leven. Voor slechts 3.000 euro kan hij een originele gravure van Bruegel kopen. Die kans laat hij niet liggen. De Keisnijding, waarop zotten genezen werden door een kei uit hun hoofd chirurgisch te verwijderen, is van hem. Zo fier als een gieter laat hij zijn vondst zien op café. Maar de muren hebben er oren. Nog diezelfde nacht wordt zijn gravure gestolen. Stafke betrapt de inbreker, maar die slaat hem een flinke buil waardoor hij in een diepe coma belandt. In zijn comateuze droom wordt Stafke in het Pajottenland van de zestiende eeuw gekatapulteerd, klaar om de echte Bruegel te ontmoeten. Het team van de Buurtpolitie doet er inmiddels alles aan om de kunstdief te klissen.

Vooreerst onze verontschuldigingen. Wij zijn waarschijnlijk de allerslechtste man om dit album te bespreken. Op één matig album uit de beginperiode na hebben wij immers nog niets van De Buurtpolitie gelezen. De tv-reeks is ons al helemaal onbekend. Als we onze omgeving mogen geloven, moeten we geen spijt hebben dat we de vtm-reeks gemist hebben. De Buurtpolitie-acteur Andy Peelman (waar onze darmen spontaan van openstaan als we die zappend in een of andere BV-show of -quiz tegenkomen) heeft er wel voor gezorgd dat we de strips al die tijd totaal links hebben laten liggen. Nochtans staan alle Kinky & Cosy’s van Nix wel terecht in onze stripbibliotheek. Waarom we nu wel deze strip hebben gelezen? Niemand minder dan diezelfde Nix neemt samen met tekenaar Charel Cambré de zware erfenis van de Kiekeboes over. We zijn benieuwd of dit zal lukken.

De Kei

snijding is alleszins een heel dikke meevaller. Het album opent met een geweldig rommelmarktprentje waar we zelfs een besnorde, kalende man met een bruine jekker opmerken. Fijntje. Het verhaal zit prima in elkaar volgens de regels van de kunst. Zo zijn er cliffhangers op elke om te draaien pagina. Banaal, maar zo efficiënt. De stijl is zwierig. Het ritme blijft het hele verhaal door snor zitten. De kadrering is klassiek, maar toch fris. Als volwassen lezer van deze jeugdstrip kunnen we ons hart ophalen aan de vele Breugel-verwijzingen die Nix via zijn eigen versie van de teletijdmachine oproept. Eigenlijk zou dit evengoed een Suske en Wiske kunnen zijn. Of met wat extra Merho-vocabularium een prima de Kiekeboes. Met de humor zit het alvast goed. Dit is gewoon dikke fun.

Of de stripreeks van De Buurtpolitie nog iets te maken heeft met de gelijknamige tv-serie weten we niet en gaan we ook niet uitzoeken. Deze strip is alleszins de grappigste Vlaamse familiestrip voor het hele gezin die we sinds lang hebben gelezen. Een (te late) ontdekking voor ons.

WOUTER PORTEMAN