Twee albums geleden schopte Jerom het morele testament van Willy Vandersteen keihard onderuit. Om Schanulleke en vooral Wiske te beschermen, vermoordde hij enkele handlangers van Krimson. Sindsdien is de sterkste man ter wereld een schim van zichzelf. Hij is zelfs gestopt met denken om zich toch wat beter te voelen. Het hielp niet. Samen met zijn enige vriend Lambik scheepte hij in op het eerste het beste vrachtschip met als ultieme doel vergeten te raken. Dat lukte wel. In het vorige — alweer beresterke — album was er geen spoor meer te bekennen van de twee steunpilaren van de reeks. Vandaag zijn Lambik en Jerom beland in een clandestiene haven ergens diep in het Congobekken. Ze besluiten zich naar goede gewoonte te bezatten in een bar. Al snel wordt Lambik aangesproken. Of hij niet Arthur is? Lambik is in alle staten. Heeft die man zijn broer gezien? Die is toch al jaren verdwenen! Na wat doorvragen, blijkt dat Arthur zwaar verslaafd is aan een hallucinerende plant waar je zogenaamd van zou kunnen vliegen. Sindsdien schopt hij overal keet. In het verre Antwerpen gaat het van kwaad naar erger voor professor Barabas. In De Val werd hij door Wiske al betrapt op een stiekeme relatie met zijn Congolese studente Passy Mukala. Maar nu het meisje vermoord is, leiden alle sporen naar de professor.

Al drie keer na elkaar laat tekenaar Charel Cambré via sociale media weten dat hij bezig is aan zijn allerbeste De Kronieken van Amoras. Al drie keer na elkaar moeten we hem gelijk geven. Het tekenwerk is ronduit schitterend. De pagina’s waar een sluipend luipaard een onaangename ontmoeting meemaakt met een gorilla zijn nu al legendarisch. Nee, dit is geen parodie op de iconische jaguarscène uit Het Nest van de Marsupilami’s, maar pure Animal Planet. Vorige zomer bekende Charel Cambré ons dat hij bepaalde dieren niet kon tekenen omdat hij nu eenmaal Frank Pé niet is. Maar dat geldt alleszins niet voor gorilla’s, jaguars en de Congolese fauna! Die souplesse, de lichte overdrijving, uit de kunst. Bovendien wordt het hele album opnieuw naar een heel hoog niveau getild door het fijne inktwerk van Patrick Van Oppen (die de reeks Nachtwacht voortzet) en de indrukwekkende inkleuring van Shirow Di Rosso. Wat een topteam!

Ook scenarist Marc Legendre scoort punten. Logisch. Wie een gorilla Gust noemt en zo de gelijknamige iconische zilverrug van de Zoo van Antwerpen alle eer betoont, kan weinig fout doen voor ons. Maar het gaat gelukkig verder. De Droom van Arthur is schitterend opgebouwd. De verhaallijnen in Congo en Antwerpen houden elkaar netjes in evenwicht en worden beide tegelijk naar een hoogtepunt gestuwd. De slotpagina is er eentje die op ons netvlies plakt. Dodelijk efficiënt. Sober en schitterend ingekleurd. Klasse. Man, dit is goed.

Toch is De Droom van Arthur voor ons niet de beste De Kronieken van Amoras ooit. Het is wel het mooiste zijspoor ooit. Met de vliegende aap is er immers opnieuw een rode draad bijgekomen waardoor we nu wel echt snakken naar een afronding van deze cyclus. Als die allemaal netjes in elkaar verweven kunnen worden, dan zullen wij pas echt heel diep buigen.

De jongste drie covers van De Kronieken van Amoras laten pure tristesse zien. Laat je er niet door misleiden. Binnenin vind je de allersterkste verhalen van de reeks. Topklasse.

WOUTER PORTEMAN