James Sullivan heeft groot nieuw. Niet Chicago, maar Saint Louis krijgt de eer om als allereerste stad buiten Europa de Olympische Spelen te organiseren. In pure Trump-retoriek wil Sullivan er de grootste, beste en strafste spelen van maken. Met eigen reglementen die ervoor moeten zorgen dat Europeanen of andere niet-Amerikanen geen kans meer maken. Enkel de stoere Amerikaan mag en kan winnen. En zo geschiedde. De spelregels worden aan niet-Amerikanen nauwelijks uitgelegd waardoor zelfs de meest gespierde vreemdeling geen kans maakt op medailles. Er komt natuurlijk wat gemor. Voor het iconische nummer van de marathon mogen niet-inheemse lopers plots wel meedoen, maar winnen zal er ook voor hen niet inzitten. Daar zal de jury wel voor zorgen. Om de spanning nog wat te verhogen zal er maar één drankmoment zijn, is wat doping mogelijk en moeten de amper tweeëndertig lopers zelf de weg zoeken die hen langs amper een handvol controleposten leiden. Om de beste atleten toch wat zekerheid te bieden, zal een auto voor hen uitrijden. Op de kurkdroge wegen van het bloedhete Missouri zorgt net dat opgewaaide stof voor interne bloedingen en extra uitdroging. Zo werd de marathon van Saint Louis één grote klucht. Een groteske klucht.

Dat is ook hoe scenarist Kid Toussaint (40 Olifanten, Animal Jack, Holly Ann,…) de strip heeft opgevat. De Marathon van de Eeuw is één grote, burleske strip geworden in de stijl van Buster Keaton, Harold Lloyd of The Marx Brothers. Het bulkt van slapstickmomenten waarvan de meeste daadwerkelijk hebben plaatsgevonden. Tekenaar Jose Luis Munuera (Robbedoes en Kwabbernoot, Zwendel, De Campbells, een sliert one-shots en tweeluiken) is de geschikte man voor dit werk. Hier kan hij ongegeneerd ledematen uitrekken om een maximaal effect op te wekken. Je ziet zo de pagina’s voor je als enkele lopers achtervolgd worden door razende honden. Klasse. Elk prent is overdreven, maar toch bieden ze als geheel op de pagina’s koesterprentjes. Een perfecte casting heet zoiets.

De Marathon van de Eeuw kon een hilarische strip geworden zijn. Helaas schort er iets aan de scenario-opbouw. Om een of andere reden begint Toussaint met de atleten via korte verhaaltjes zichzelf voor te stellen. Het ene hoofdstukje is al relevanter dan het andere. Voor ons had die extra achtergrond gerust tijdens het lopen onthuld kunnen worden. Nu is de strip al halfweg alvorens de race start. Pas na het startschot mengen de personages zich en ontstaat de betere situatiehumor. Helaas wordt ook die kaart niet ten volle uitgespeeld. Je twijfelt nog te veel tussen lachen, uitlachen of medelijden hebben met de lopers. Hé, die gasten hebben wel de moeilijkste marathon ooit gelopen, waar Toussaint ons geregeld aan herinnerd. Ondanks de vooraf duidelijk gemaakte keuze om er een burleske slapstickstrip van te maken, durven de auteurs niet all the way te gaan. Hierdoor valt dit one-shot uiteindelijk tussen wal en schip.

De Marathon van de Eeuw zet slapstickgewijs de slechtst georganiseerde marathon ooit op papier. Toptekenaar Munuera gooit alle ledematen in het rond, maar wordt in zijn groteske missie onvoldoende gesteund door een echt doorwrocht scenario. Het resultaat is een brede glimlach in plaats van de beoogde schaterlach. Marathongoud zit er hierdoor niet in, maar brons blinkt ook.

WOUTER PORTEMAN