De liefde. Er gaat niets boven de ware liefde. A snakt naar B en B houdt zielsveel van A. Na een treinreis van twee dagen komt de cowboy-kunstenaar B eindelijk aan in Brussel. De stad staat vandaag bekend voor haar meer, strand, bergen en casino. Het Monaco van de lage landen. Cowboy B laat zich niet verleiden en gaat gezwind naar het hotel Metropole op de top van de berg. Daar zal hij eindelijk zijn grote liefde A ontmoeten. Eenmaal aangekomen zegt de piccolo van dienst dat A hem aan de achteruitgang verwacht. B rept zich naar de tuinen aan de achterkant van het hotel, maar wordt daar overvallen door een indianenstam. Op hetzelfde moment, of achttien jaar geleden — het is maar hoe jij het bekijkt — wordt A met een taxi afgezet in hotel Metropole. Eindelijk gaat ze de liefde van haar leven ontmoeten. Hij is letterlijk de rode draad van haar leven. Hij zorgt ervoor dat er geen einde aan haar reis kan komen en dat ze samen eindeloos jong en fris blijven.

Wat een geweldig mooi uitgegeven boek is dit! Heerlijk ruikend, dik ongewassen papier en zo prachtig ingekleurd met roze en blauwe tinten. Voeg daarboven de fenomenale, expressieve tekeningen van Blutch, die een al seks en verwarring uitstralen, en je hebt een strip die we eerst verrukt hebben doorbladerd. Zelden hadden we zoveel goesting om een strip te lezen. Wat er daarna gebeurde, hadden we niet verwacht. Het begint al bij al normaal, maar al snel heeft deze strip geen verhaal meer. Het is enkel verwarrende liefde, gedrenkt in tonnen psychoanalyse — ja, we overdrijven niet — en pure droombeelden. Na een eerste lezing begrijpen we er niets van. Maar Een Zee te Hoog blijft ons aantrekken en we blijven hem herlezen. Stilaan begint er iets te dagen. Is het begin niet het einde? Waarom is het verhaal al bezig vanop de achterkant van de kaft en stopt het op het einde van de beschikbare pagina’s niet? Is dit hele boek een Moebiusring die we eindeloos kunnen herbeleven, of zijn we slechts een voyeur van het moment? Wat betekenen al die referenties naar de grote cinema van Federico Fellini, banale kinderspelletjes, maar ook naar klassieke strips zoals Kuifje in Amerika, Mœbius’ Edena, de enorme bloementuin van Rommelgem en een bijna kopie van een scène uit Giuseppe Bergman van Milo Manara? Waarom gaat B van links naar rechts en A van rechts naar links, letterlijk wandelend op een rechte lijn tussen beiden? Zijn de Napoleontische oorlogstekeningen een metafoor voor een woelig evenwichtsmoment in hun relatie? Is dit überhaupt niet te intiem om te delen met de buitenwereld? Waarom al die banale clichés over de liefde? Hoe massaal onze vragen ook zijn, alles valt in het niets bij de ongelofelijk straffe tekeningen. Wat een talent!

Een Zee te Hoog is een en al hypnose, droomdwang en een eerbetoon aan alles wat nooit expliciet is ingesproken. Is dit geniaal? Is dit over het paard getild? Zeg jij het maar. Wij zijn nog aan het bekomen en lezen het album morgen nog eens. Hier zijn we nog niet klaar mee.

WOUTER PORTEMAN