Anderhalf jaar geleden kregen we bij de voorstelling van honderd jaar Dupuis te horen dat de (on)verwachte comeback van een van de grootste striphelden ooit een feit was. Guust Flater is back. Onze favoriete jeugdtekenaar Delaf — zijn Mooie Navels moest je al lang in huis hebben — was de gelukkige die Guust mocht reanimeren. De Canadees kreeg zelfs ruim één jaar de tijd om de stijl van Franquin helemaal onder de knie te krijgen (Didier Conrad kreeg voor zijn eerste Asterix maar enkele maanden). Om ons te overtuigen kregen we in avant-première de eerste twee gags van de nieuwe Guust te zien. Het lukte niet. Een grap rond een AI-phone en iets rond een parkeermeter.* Pfff, ronduit flauw. Wat volgde, was een heuse soap. Na juridisch getouwtrek mocht het album niet verschijnen van de dochter van André Franquin. Uiteindelijk kon de morele erfgename zich wel vinden in de Guust van Delaf. De persen konden niet snel genoeg 800.000 exemplaren drukken. Maar net zoals de jongste Asterix werd het album vooraf niet gelost onder de pers. Deze werd enkel bewerkt met wat algemeenheden. Hmm. Nog voor het album te koop werd aangeboden, was de perceptie op sociale media bij Franquin-adepten ronduit negatief. Een boude suggestie om via AI het album te laten maken, werd zelfs positief onthaald op een Frans forum. Soit, ook wij hadden lage verwachtingen, weinig hoop en geen zin om ons geld eraan te besteden, maar onze hoofdredacteur vroeg heel nadrukkelijk om een bespreking, ongeacht het (voor)oordeel. En wie zijn wij om hem iets te weigeren? Vandaag kochten we netjes het album bij onze stripboer.

De eerste pagina’s zijn doorslagjes van klassieke Franquin-grappen met tal van usual suspects, zoals de Flaterfoon, de bowlingbal en de schreeuwmeeuw. Grafisch doet Delaf het best aardig. Enkel zijn oogjes laten nog iets zien van zijn eigen unieke stijl. Een opsteker is alvast dat men er doelbewust voor heeft gekozen om in de jaren 1970 te blijven. Er wordt gepaft op de redactie. Men werkt nog met films en drukplaten. Contracten moeten nog fysiek ondertekend worden. Zalig. Een actuele Guust zou vandaag nooit een assessment, functionerings- of evaluatiegesprek overleven. Het teruggrijpen naar de gouden periode biedt Delaf zelfs de kans om actuele zaken, zoals een elektrische fiets, over te plaatsen naar de jaren 1970 en Guust die te laten uitvinden. Tof. Maar vanaf pagina 14 verandert er iets fundamenteels. De nevenfiguren komen plots tot leven. Juffrouw Jannie flirt onbeschaamd met haar grote geliefde. Pruimpit gaat er volledig onderdoor en wordt tijdelijk vervangen door Kwabbernoot. De beste vondst is om een van Guusts obscure maten, een derderangstekenaar, dagelijks de Dupuis-redactie te laten stalken met zijn abominabel tekenwerk. En dan plots, net over de helft, recycleert Delaf het trucje waarmee zijn Mooie Navels groot geworden is: de gags lopen gewoon door. Elke paginagag biedt dus directe inspiratie voor de volgende gag. Die reeks wordt maar af en toe onderbroken voor een klassieke gag. De hoogtepunten volgen elkaar nu snel op. Aparte prentjes zorgen steeds vaker voor een luide lach. Wie kan er immers onbewogen blijven als Krasser in allerijl een beschadigde plaat van Franquin probeert te restaureren. De hilarische commentaren van de redactie heeft Delaf ongetwijfeld frequent mogen horen. Hoe verder we lezen, hoe sterker de nieuwe Guust wordt. De redactie leeft. De gereanimeerde nevenpersonages slaan aan. De doorlopende gags zijn doorspekt met actuele humor. Dit is echt grappig.

Na een aantal voorspelbare introgags ontploft de nieuwe Guust plotseling. De redactie en haar personages komen ineens tot leven. En als Delaf vanaf dan begint met doorlopende gags, wordt het pas echt hilarisch. De nieuwe Guust is een onverwachte meevaller. Flater slaat echt weer toe. Vet feestje!

WOUTER PORTEMAN