Een strip met een kerstverhaal bespreken nadat die feestdagen voorbij zijn, is een beetje vijgen na Pasen. In deze periode worden we echter gebombardeerd met kerstfilms. We zappen weg voor de jaarlijkse uitzendingen van Home Alone en Die Hard, die we nu wel voldoende hebben gezien, en de clichématige, kleffe Hallmark-films zijn al helemaal te mijden om geen hekel aan de feestperiode te krijgen. De goedmoedige ensemblefilm Love Actually (2003) van Richard Curtis (Blackadder, The Vicar of Dibley, Four Weddings and a Funeral, Mr. Bean) maakt van ons voorlopig nog geen versufte filmkijker. En net aan die film moesten we denken toen we Het Diner lazen.

Dit dikke kerstverhaal is compacter verteld dan Love Actually, waarin het liefdesleven van acht koppels wordt verteld. In Het Diner staat het jaarlijkse kerstdiner van moeder Agnes op stapel. Haar vier zonen hebben op dat moment elk zo’n beetje hun eigen bekommernissen, maar het blijft Agnes’ diepste wens om haar hele familie jaarlijks bij elkaar te hebben. Haar liefhebbende man is overleden en een van haar zonen blinkt al vele jaren uit in afwezigheid. Zal hij deze keer eindelijk ingaan op de uitnodiging? Zijn broers denken van niet, Agnes bidt voor zijn terugkeer. De ene broer is een succesvolle schrijver die liefde een verfoeilijk concept vindt en niet gelooft in relaties, tot hij een van zijn lezeressen ontmoet. De andere broer heeft een gezinnetje én een minnares die boven Agnes woont. De derde broer worstelt met een vertrouwensbreuk met zijn vriend. En de vierde is dus belemmerd door een heel specifieke reden waarover je tijdens het verhaal in het ongewisse wordt gelaten. Daarnaast is er nog een nevenverhaal met een gescheiden treinbegeleider die eindelijk zijn zoon op Kerstavond mag ontvangen en zijn eenzame buurvrouw. Veel zorgen, maar dit jaar komen er doorbraken en veranderingen en veel is met elkaar verbonden. Net zoals er in films na de eindgeneriek nog een bonusscène volgt, moet je na de laatste strippagina nog even doorbladeren tot na een making-ofdossiertje voor een warm extraatje. Tegen dan zit er misschien al een traantje klaar nadat je het slot en de epiloog hebt gelezen, want in kerstverhalen loopt alles miraculeus goed af.

Het Diner is een weldadige feelgoodstrip, voor een deeltje ook een toeristische gids voor de Franse stad Straatsburg. Dit verhaal had zich echter net zo goed in Brugge, Antwerpen, Amsterdam of Almelo kunnen afspelen, zolang er maar een te “overbruggen” afstand mee gemoeid is.

De Italiaanse tekenaar Giuseppe Manunta (Artemis) tekent voornamelijk in het 18+-genre. Ook in het one-shot Het Diner komen frontale naaktscènes voor, maar die zijn allerminst een aanleiding voor zijn verhaal. Zijn geschilderde tekeningen spelen zich af in de winter — en het is een witte Kerst — maar de gloed die uit zijn aquarelkleuren straalt, versterkt de naar een happy end stuwende sfeer.