Ja, we kunnen moeiteloos enkele klassiekers van William Shakespeare opsommen. Hamlet, Romeo en Julia, Othello, King Lear, Much Ado About Nothing en natuurlijk Macbeth. Ja, we weten dat deze renaissancist rond 1600 leefde in het Engelse Stratford-upon-Avon. En ja, we weten zelfs dat hij van The Sandman zelve zijn literaire inspiratie heeft mogen ontvangen. Hakijk maar eens naar aflevering 6 van die tv-reeks! Maar we moeten ootmoedig erkennen dat we nog niets van de man hebben gelezen. Meer nog, we krijgen het op onze heupen van zijn snel uitgesproken verzen die te veel informatie bevatten voor ons pathetisch breintje. Maar nu is er een verstripping van hét koningsdrama Macbeth met tekeningen van Guillaume Sorel! Genoeg om ons overstag te doen gaan.

Net als in zijn opvallende comebackstrip Bluebells Wood is de Normandiër Sorel weer in grote doen. Zijn mystieke overdadige schilderstijl à la Caspar David Friedrich is ideaal om dit koningsdrama over te brengen op papier. De gebaren zijn er net iets te wijds, de tranen lopen er net te ver uit, de zwaarden kletteren er net te heldhaftig. Dit grafische toneel is larger than life. Sorel benut elke pagina maximaal. Paginabrede prenten worden gecombineerd met opvallend lange verticale prenten. Elke emotie wordt zo perfect uitgesmeerd.

Thomas Day verwerkte de barokke tekst tot een stripverhaal. De plot is ijzersterk. De Schotse krijgsheer Macbeth komt na alweer een gewonnen veldslag drie heksen tegen. Ze zeggen dat hij tot Mormaer benoemd zal worden door de koning, dat hij zal huwen met een dame met rode handen en uiteindelijk koning zal worden. Maar tevens dat hij kastanjes zal eten, zal handelen als een rat en een varken zal doden. De onversaagde Macbeth is totaal van slag. Nog maar pas had hij Gruoch, de weduwe van Moray, gewroken door haar de hoofden van de moordenaars van haar man voor haar voeten te werpen. Emotieloos pakte ze de lugubere trofeeën in haar handen. Haar ijskoude ogen keken hem aan. Het bloed droop van haar handen. De dame met de rode handen. De bloedkoningin.

Maar een plot wordt ook gedragen door dialogen. De Parijzenaar Thomas Day, die als Cid Vicious ooit medestichter was van de Razzies — een Franse literaire prijs die geïnspireerd is op de Razzie Awards die jaarlijks de allerslechtste films bekronen — slaat hier de bal toch wel mis. In het begin gebruikt hij de hoogwaardige verzen van Shakespeare. Deze — hoe mooi ook — doen je traag lezen, maar duwen zo de prachtige tekeningen naar de achtergrond. Het evenwicht is zoek. Enkele pagina’s verder schakelt hij over naar spreektaal die het straffe verhaal keihard vooruit stuwt om dan terug naar de brontekst te gaan. Dit gebrek aan rechtlijnigheid komt soms wat verwarrend over. Geef ons maar de straffe plot in hedendaagse dialogen. Maar kan je wel een strip uitbrengen over de ultieme taalvirtuoos door zijn teksten te negeren? Kan je de kool en de geit sparen? Hoe dan ook, deze Macbeth is terecht de naam klassieker waard én de bron waaraan Game of Thrones, Neil Gaimans The Sandman en andere Thorgals zich hebben gelaafd. Eindelijk kennen we het hele verhaal.

Macbeth. 500 jaar oud en nog steeds beklijvend. Prima verstripping.