Dark Dragon Books geeft de complete sf-reeks Schipbreuk in de Tijd van Paul Gillon en Jean-Claude Forest uit. Daarmee is de reeks voor het eerst volledig in het Nederlands te lezen zijn nadat Semic Press (deel 1), Mondria (deel 1-2 en 8-9), Panda (deel 3-4-5-6-7) en Unicum (deel 9) elkaar afwisselden en aanvulden om Schipbreuk in de Tijd tussen 1974 en 1984 in het Nederlands uit te brengen. Deel 10 dateert oorspronkelijk in het Frans van 1989 en werd tot nu nooit vertaald.

Niemand houdt van dergelijke inconsistentie en een ontbrekend sluitstuk in de collectie. Een complete heruitgave was dan ook wenselijk. Na meer dan dertig jaar komt het ervan. Dark Dragon Books brengt de reeks volledig in vijf hardcoverbundels uit met de nieuwe inkleuringen en covers die uitgeverij Glénat voor hun complete Franstalige heruitgave in 2008 en 2009 verzorgde. De reeks van Dark Dragon Books past bovendien in een verzamelcassette om er de klassiekerstatus van te benadrukken.

Schipbreuk in de Tijd werd aanvankelijk geschreven door Jean-Claude Forest, die we op sf-gebied kennen van het cultfenomeen Barbarella (in 1968 verfilmd met Jane Fonda) en die voor Jacques Tardi het one-shot Het Besloten Land schreef. Hij leverde tussen 1974 en 1976 een bijdrage aan Schipbreuk in de Tijd waarna Paul Gillon de reeks vanaf deel 5 ook als scenarist voortzette. Het werd zijn grote doorbraakstrip. Later volgden onder meer De Overlevende (die ook door Dark Dragon Books als integrale wordt uitgegeven), De Genadelozen, Jeanne d’Arc, De Laatste Knusse Zaal, De Blanke Weduwe en De Orde van Cicero.

De inhoud: “Een man in een capsule in de ruimte bevindt zich in een winterslaaptoestand. Om de mensheid te redden van een dreigende ondergang werden op het einde van de twintigste eeuw een man en een vrouw, ieder afzonderlijk, in een capsule de ruimte in geslingerd. De man heet Christopher Cavallieri en de vrouw Valerie Haurèle. Duizend jaar later, in 2990, wordt één capsule geborgen en naar de Aarde gebracht. Christopher ontwaakt en al spoedig beleeft hij diverse avonturen onder dramatische omstandigheden op andere planeten, onder meer op Trasses, waar intelligente ratten leven. Als een rode draad loopt in de avonturen zijn zoektocht naar de andere reiziger Valerie. Op zijn zoektocht wordt hij vergezeld door Mara, een vrouw die verliefd is op Christopher.”

Tweede tweeluik van de cross-over na het door Michael Turner getekende De Komst van Supergirl. Van dezelfde scenarist Jeph Loeb, nu met tekenaar Ed McGuinness, is er nu het tweedelige Staat van Beleg.

“‘s Werelds meest iconische superhelden werken samen in een ongelooflijk avontuur wanneer Supermans grootste vijand, Lex Luthor, president van de Verenigde Staten wordt en een allesomvattende jacht begint op de Man van Staal.”

Tweede tweeluik van de cross-over na het door Michael Turner getekende De Komst van Supergirl. Van dezelfde scenarist Jeph Loeb, nu met tekenaar Ed McGuinness, is er nu het tweedelige Staat van Beleg.

“‘s Werelds meest iconische superhelden werken samen in een ongelooflijk avontuur wanneer Supermans grootste vijand, Lex Luthor, president van de Verenigde Staten wordt en een allesomvattende jacht begint op de Man van Staal.”

Een nieuwe Spider-Man-miniserie door tekenaar Terry Dodson, ditmaal op scenario van Kevin Smith, ook gekend als de filmmaker van onder meer Clerks waarvan later dit jaar een derde film wordt gereleased.

“De mysterieuze verdwijning van een oude vriend brengt Felicia Hardy, de Black Cat, op zoek naar antwoorden naar New York. Een zekere webslingerende ex-geliefde van haar volgt hetzelfde spoor. Hoe lang duurt het voordat ze hun kennismaking vernieuwen?”

Een nieuwe Spider-Man-miniserie door tekenaar Terry Dodson, ditmaal op scenario van Kevin Smith, ook gekend als de filmmaker van onder meer Clerks waarvan later dit jaar een derde film wordt gereleased.

“De mysterieuze verdwijning van een oude vriend brengt Felicia Hardy, de Black Cat, op zoek naar antwoorden naar New York. Een zekere webslingerende ex-geliefde van haar volgt hetzelfde spoor. Hoe lang duurt het voordat ze hun kennismaking vernieuwen?”

Ja, we kunnen moeiteloos enkele klassiekers van William Shakespeare opsommen. Hamlet, Romeo en Julia, Othello, King Lear, Much Ado About Nothing en natuurlijk Macbeth. Ja, we weten dat deze renaissancist rond 1600 leefde in het Engelse Stratford-upon-Avon. En ja, we weten zelfs dat hij van The Sandman zelve zijn literaire inspiratie heeft mogen ontvangen. Hakijk maar eens naar aflevering 6 van die tv-reeks! Maar we moeten ootmoedig erkennen dat we nog niets van de man hebben gelezen. Meer nog, we krijgen het op onze heupen van zijn snel uitgesproken verzen die te veel informatie bevatten voor ons pathetisch breintje. Maar nu is er een verstripping van hét koningsdrama Macbeth met tekeningen van Guillaume Sorel! Genoeg om ons overstag te doen gaan.

Net als in zijn opvallende comebackstrip Bluebells Wood is de Normandiër Sorel weer in grote doen. Zijn mystieke overdadige schilderstijl à la Caspar David Friedrich is ideaal om dit koningsdrama over te brengen op papier. De gebaren zijn er net iets te wijds, de tranen lopen er net te ver uit, de zwaarden kletteren er net te heldhaftig. Dit grafische toneel is larger than life. Sorel benut elke pagina maximaal. Paginabrede prenten worden gecombineerd met opvallend lange verticale prenten. Elke emotie wordt zo perfect uitgesmeerd.

Thomas Day verwerkte de barokke tekst tot een stripverhaal. De plot is ijzersterk. De Schotse krijgsheer Macbeth komt na alweer een gewonnen veldslag drie heksen tegen. Ze zeggen dat hij tot Mormaer benoemd zal worden door de koning, dat hij zal huwen met een dame met rode handen en uiteindelijk koning zal worden. Maar tevens dat hij kastanjes zal eten, zal handelen als een rat en een varken zal doden. De onversaagde Macbeth is totaal van slag. Nog maar pas had hij Gruoch, de weduwe van Moray, gewroken door haar de hoofden van de moordenaars van haar man voor haar voeten te werpen. Emotieloos pakte ze de lugubere trofeeën in haar handen. Haar ijskoude ogen keken hem aan. Het bloed droop van haar handen. De dame met de rode handen. De bloedkoningin.

Maar een plot wordt ook gedragen door dialogen. De Parijzenaar Thomas Day, die als Cid Vicious ooit medestichter was van de Razzies — een Franse literaire prijs die geïnspireerd is op de Razzie Awards die jaarlijks de allerslechtste films bekronen — slaat hier de bal toch wel mis. In het begin gebruikt hij de hoogwaardige verzen van Shakespeare. Deze — hoe mooi ook — doen je traag lezen, maar duwen zo de prachtige tekeningen naar de achtergrond. Het evenwicht is zoek. Enkele pagina’s verder schakelt hij over naar spreektaal die het straffe verhaal keihard vooruit stuwt om dan terug naar de brontekst te gaan. Dit gebrek aan rechtlijnigheid komt soms wat verwarrend over. Geef ons maar de straffe plot in hedendaagse dialogen. Maar kan je wel een strip uitbrengen over de ultieme taalvirtuoos door zijn teksten te negeren? Kan je de kool en de geit sparen? Hoe dan ook, deze Macbeth is terecht de naam klassieker waard én de bron waaraan Game of Thrones, Neil Gaimans The Sandman en andere Thorgals zich hebben gelaafd. Eindelijk kennen we het hele verhaal.

Macbeth. 500 jaar oud en nog steeds beklijvend. Prima verstripping.