De jaarlijkse scheurkalender met gags en cartoons.

Op sociale media deelt Kenny Rubenis niet alleen stroken van zijn komische reeks Dating for Geeks, maar ook nieuws. Een tijdje terug had hij te melden dat de stripreeks begin 2024 stopt. Hij kondigde meteen een nieuw project aan, want stoppen met strips is zeker niet aan de orde. Lees er hier meer over. In 2019 stopte de Nederlandse versie van de gratis krant Metro met het publiceren van stroken van Dating for Geeks. Dankzij een succesvolle crowdfundactie kon Kenny Rubenis online met de strip doorgaan. Sporadisch is de stripreeks ook in Eppo te lezen. Uitgeverij L publiceert nog steeds elk nieuw album, zoals dit deel 15.

“Dating. Als single op zoek naar de yin bij jouw yang, moet je wel. Maar wat als blijkt dat jouw droomman liever op de bank Netflixt & Chillt, dan samen met jou relaxt in een warm bubbelbad? Of als de rustgevende massages van je ideale vrouw meer aanvoelen als een fatality in Mortal Kombat? Dating for Geeks is een strip voor iedereen die iemand zoekt om helemaal zen mee te worden, iedereen die al iemand gevonden heeft om samen een rustige oase mee onveilig te maken, en iedereen die liever alleen hun eigen haar uit het doucheputje haalt.”

Portfolio met zes door Mika gesigneerde prenten. Het komische avonturenalbum Chastity Blaze verscheen eerder dit jaar bij BD Must.

Na een eerste nieuw album in 2022 gaat Arcadia verder met het uitgeven van gags en korte verhalen van Leonardo. Het Liftgenie is de vertaling van het Franse deel 41 dat van 2011 dateert. De scenario’s zijn nog van de hand van Bob De Groot. Tegenwoordig is Zidrou de scenarist van de vooral in Frankrijk populaire komische reeks over uitvinder Leonardo da Vinci. Met mondjesmaat zijn nieuwere verhaaltjes ook in het Nederlandse stripblad Eppo te lezen. Turk werkt trouwens aan een nieuw verhaal van Clifton dat meteen zijn laatste zal worden. Het album zou eveneens in 2023 moeten verschijnen.

Schijn bedriegt

Inspecteur Alex Mills heeft haar dagje niet. Bijna wordt ze omver gereden door een scooter. Gelukkig kan die haar nog net ontwijken. Het enige slachtoffer is haar tijdschrift, waarin ze juist haar horoscoop had gelezen. “Boogschutters, verwacht vandaag een opvallende gebeurtenis.” Helemaal in de war door het feit dat ze de realiteit beïnvloedt heeft door die horoscoop te lezen op de weg, wandelt ze het politiebureau binnen. Of maakt ze het zichzelf weer te moeilijk? Natuurlijk! Haar ellende begint nu pas. Ze wordt gekoppeld aan een nieuwe partner, André Pouilloux. De man is alles wat een doorsnee flik niet is. Schriel, praatziek, dwaas,… Kortom, de sanseveria van onze grootmoeder heeft nog meer charisma dan Pouilloux. Amper een uur later is het nieuwe duo al het lulletje rozenwater van het korps. Over naar de orde van de dag. In enkele vuilniscontainers vindt men een naakt lijk, overgoten door zuur. Overal op het lichaam zijn brandwonden. De tanden zijn getrokken. Een oor is afgesneden. De vingerafdrukken zijn weggesmolten. Het korps is opperste staat van paraatheid door de brute moord en vliegt erin. Alex en André mogen nog eens naar die vuilnisbakken om te kijken of de forensische recherche alsnog iets zou vergeten zijn. Wat zou het… Maar wat verderop zit een zwerver ineengedoken in een hoekje. Ja, hij heeft iets gezien. Is dit de gouden kans voor het duo om hun waarde te bewijzen? Of net een valstrik waar ze niet ongeschonden uitkomen?

Zij die Branden zou een typische buddy movie kunnen zijn. Wat Lethal Weapon met een flinke scheut Dirty Harry wiens oneliner “Een goed man kent altijd zijn beperkingen” perfect opgaat voor de iele Pouilloux. De enigmatische man wordt immers zo verteerd door de drang om “een echte vent” te zijn dat hij zichzelf voortdurend onderschat. Tot zover het oppervlakkige gedoe waar je de uitkomst wel kan van raden. De strip is gelukkig meer — anders zou die ook niet passen in het fonds Lauwert Uitgeverij. Zij die Branden is bovenal een keiharde, klassiek opgebouwde politiestrip, boordevol actie, wat mystiek en geweldige dialogen.

Maar het album moet het vooral hebben van de bijzondere tekeningen van Nicolas Dehghani. Voor zijn debuutstrip kiest de Bretoense illustrator voor onder meer The New Yorker, Variety en Hollywood Reporter voor een klare lijn met een twist. De heldere, semi-realistische tekeningen zijn extra zwaar omlijnd waardoor ze ergens tussen Joost Swarte en Brüno zweven. Ondanks het statische uitzicht creëert hij door een straffe filmische en comicachtige decoupage een hels ritme. Het geheel tilt hij op door te spelen met de tekstballonnen zoals Andreas in Arq. De inkleuring is dan nog een ander uiterste van de negende kunst. Dehghani beperkt zijn kleurenpalet tot grijs en sombere aardetinten. Het is veel. Een eerste doorbladering bracht ons dan ook helemaal van de wijs. Zouden we of zouden we het niet kopen? Gelukkig haalde de nieuwsgierigheid het. Wat een strip!

Nicolas Dehghani zoekt met zijn debuutstrip de uitersten van de striptaal op. Sombere inkleuring, een aangedikte klare lijn-stijl, pingpongdialogen, een comicachtige decoupage,… Vraag ons niet hoe, maar de Bretoen brengt alles prima samen in een perfect uitgebalanceerde en spannende flikkenstrip. Verrassende aanrader.

WOUTER PORTEMAN

Zij die Branden

“Dit stripboek beschrijft als een documentaire op papier het verloop van de Tweede Wereldoorlog in Zeeland. Het begint met de mobilisatie in 1939 en gaat verder met de meidagen in 1940, het meevechten van het Franse leger, het verzet, de tewerkstellingen, de bouw van de Atlantikwall tot en met de bevrijding van Schouwen en Duiveland in 1945. Het grootste deel van het boek is ingeruimd voor de Slag om de Schelde. En hier wordt, in tegenstelling tot de film uit 2020, het volledige verhaal van die slag verteld.”

De luxeversie bevat een extra dossier van 8 pagina’s met schetsen en achtergrondinformatie.

In september 2023 is het vijfenzeventig jaar geleden dat de Italiaanse westernreeks Tex Willer voor het eerst verscheen. Tekenaar Aurelio Galleppini en scenarist Giovanni Luigi Bonelli maakten toen het eerste deeltje van de bekendste en langst lopende Italiaanse stripreeks waarvan maandelijks een nieuw deel verschijnt en ook tal van nevenreeksen kende. In zijn topdagen haalde de reeks een maandelijkse verkoop van 700.000 exemplaren. In 2010 was dat nog 200.000 exemplaren, sowieso fenomenaal hoog voor een Europese stripreeks. Intussen zijn meer dan 750 Italiaanse pocketdeeltjes verschenen en nog een hoop albums in nevenreeksen.

Erik van Helvoort, uitgever van Uitgeverij HUM!, die Tex Willer terug op de Nederlandstalige kaart bracht, staat uiteraard stil bij deze verjaardag. In navolging van de oude Nederlandse Classics-reeks uit 1971 tot 1981 publiceert de uitgeverij vanaf september vier gloednieuwe pocketdeeltjes in zwart-wit. De oude vertaalde reeks hield het uit tot deeltje 128. In 2007 bracht Erik van Helvoort als oprichter van de Tex Willer-fanclub nog zelf deeltje 129 uit om het verhaal van deeltje 128 te kunnen afronden. Na deeltje 130 in september 2023 volgen de delen 131, 132 en 133 in de daaropvolgende maanden. Elke pocket telt 112 pagina’s die samen een stevig, compleet verhaal vormen. Het verhaal brengt Tex naar New York, zoals je ook kan afleiden van de titels en covers van Manhattan! (deel 131), Paniek in het Theater (deel 132) en New York Bedreigd (deel 133).

Het tekenwerk is toevertrouwd aan Maurizio Dotti. In Italië publiceerde hij dit jaar een dubbeldikke Texone, een nevenreeks die alleen is weggelegd voor de beste Tex Willer-tekenaars. Het scenario is van oudgediende Mauro Boselli, over wie we al vaak onze lof betuigden in onze besprekingen van zijn door Uitgeverij HUM! vertaalde Tex Willers.

In 2017 startte Uitgeverij HUM! met nieuwe vertalingen van Tex Willer, met name de reeks Tex Willer Classics waarvoor bekende en ook gewoon erg goede tekenaars dikke westernverhalen van meer dan 220 pagina’s tekenen en in zwart-wit verschijnen. In 2016 kwam daar een andere reeks bij, ditmaal in kleur, met verhalen die een normaler aantal pagina’s tellen.

Nieuw verhaal in de kleurenreeks van Tex Willer. Giorgio Giusfredi schreef al deel 10 in deze reeks. Carlos Gomez tekent veel comics (onder andere Red Sonja, Star Wars: Age of Republic, X-Men), maar we kennen hem ook van de Boedkoninginnen-reeksen Catharina de’ Medici en Eleonora, de Zwarte Legende.

“Bij hun jacht op een deserteur belandt een afdeling blauwjassen in een gebied waar de Cheyenne van Witte Coyotte op oorlogspad zijn. Tex en Carson zijn onderweg met versterking. Ze stuiten op Yellow Bird, de mythische krijger van de Crow.”

Tussen de regels

Zes uur vertraging had de trein. Zes uur. Germano stapt helemaal doorzweet van de trein. De vernissage van de expo waarvoor hij helemaal naar zijn geboortestreek in Zuid-Italië was gereisd, kan hij nu wel op zijn buik schrijven. Niemand staat hem op te wachten aan het station. Gelukkig is er een telefooncel — Germano heeft het niet voor gsm’s en eigenlijk ook niet voor de toekomst. Antwoordapparaat. Het is drukkend warm. Straks onweert het. Boven hem houdt een zwerm spreeuwen een indrukwekkend luchtballet. Dan maar te voet naar het hotel. Tot zijn verrassing slaapt hij blijkbaar in een luxueus palazzo omringd door gigantische tuinen. Alleen is zijn kamer vrijgegeven, want hij had zijn reservatie ’s morgens niet herbevestigd. Een sms’je of mailtje volstond nochtans, maar Germano en de toekomst… Gelukkig mag hij de nacht doorbrengen op een bank in de foyer. Of hij er veel zal slapen, is maar de vraag. Alle andere kamers zijn ingenomen door gasten van een huwelijksfeest. Een ervan is Elena, een ex van de bruidegom. Bezeten van mindfullness, yoga en keihard leven, vraagt ze zich af wat ze hier eigenlijk doet. Niet vrolijker dan strikt noodzakelijk beweegt ze zich in de uitgelaten massa. Bovendien is het zo drukkend warm.

Senso heeft alles wat een romantische film moet hebben. Twee tegenpolen die elkaar ontmoeten in een zwoele nacht in een betoverend palazzo. We moeten er geen tekeningetje bij maken. Maar Alfred (Waarom Pierre Dood Moest, Donjon Monsters) zou niet de in Frankrijk fel gelauwerde auteur zijn, mocht het hierbij blijven. De Fransman voegt er ettelijke dimensies aan toe. Hij geeft letterlijk alles weer wat er die dag gebeurt, van platvloerse komedietoestanden over expliciete sekspagina’s tot zachte poëzie. Het gaat werkelijk alle kanten uit. De kern blijft het spel tussen een verloren man die niet durft leven en een vrouw die keihard leeft in het nu. Samen in die zwoele nacht besluiten ze zin te geven aan hun leven door samen te vluchten naar nergens.

Alfred — wat een geweldige tekenaar trouwens — wil veel en geeft ons veel. Maar je moet er wat moeite voor doen. Het verhaal zoals je het de eerste keer leest, is zo vervlogen. De ware kracht van het album ligt tussen de regels. Nietszeggende dialogen verbergen hele geschiedenissen. Je kan hier gerust zelf honderd pagina’s bij dromen. Het mocht van ons zelf wat minder. Alfred snijdt iets te veel thema’s aan, maar ergens kan hij er ook niet aan doen dat die dag verloopt zoals ze loopt. Dat is nu eenmaal het leven.

Senso is een ode aan de breekbaarheid van het moment en de noodzaak om de dag effectief te plukken. Carpe diem. Carpe die strip.

WOUTER PORTEMAN

“Gent, 10 mei 1940. Koenraad is zes jaar oud als het Duitse leger België binnenvalt. Zijn familie is nazigezind en collaboreert zwaar met de bezetter. Bij de landing in Normandië slaat het gezin op de vlucht naar Duitsland. Een tocht die langs de verschrikkingen van de oorlog leidt naar een klein dorpje, niet ver van de Tsjechische grens. Als de Russen komen, moet de familie opnieuw vluchten, in omgekeerde richting. Met niet veel meer dan een emmer ter ontlasting.

Die Scheißeimer werd de mal voor een verhaal dat Koenraad Tinel in 2009 een eerste keer uit zijn lijf dreef, nadat het ruim zestig jaar diep onder zijn huid opgeborgen zat. Scheißeimer werd een theatervoorstelling van hetpaleis en een overrompelend beeldverhaal. In één razende geut van 240 vloeibare tekeningen toonde de kunstenaar hoe hij opgroeit in een kunstminnend gezin, op zijn schommel zit en aan de piano oefent met zijn joodse lerares Betty Galinsky. Maar ook hoe hij op de vlucht slaat, door bossen doolt, honger kent, bommen ziet vallen, steden en mensen ziet branden.

Scheißeimer bleek een noodzakelijk boek vol donkerte en mededogen, hartverscheurende ervaringen en verwoestende ontnuchtering. Een niet af te schudden verhaal, dat, in de loop van de vijftien jaar die volgden, door nieuwe ontmoetingen, oude vriendschappen en hervonden herinneringen is blijven uitdijen en verdiepen. Met deze volledig herwerkte versie van Scheißeimer kruipt Koenraad Tinel nog dichter bij de rauwe kern die onuitwisbaar in de kunstenaar woont én onverwerkt in de samenleving doorleeft.

Tekenaar en beeldhouwer Koenraad Tinel werd geboren in Gent in 1934. Zijn tekeningen en vaak monumentale sculpturen, die delven in de oermaterie van mythologieën, sprookjes en verhalen, worden veelvuldig in binnen- en buitenland tentoongesteld. Eerder verscheen bij uitgeverij Oogachtend al Tinel tekent Babel en Singer.”

Met deze titel start uitgeverij Daedalus een nieuw avontuur door het label Daedanga, met manga-achtige verhalen, te creëren.

“Sinds het begin der tijden bekampen de goden van de Olympos elkaar om de controle over de aarde. Tegenover hen staat de godin Athena, met haar Ridders aan haar zijde! Wanneer er een nieuwe vijand opduikt, is de toekomst van de Ridders zelf in gevaar. Slaagt Ikki, de bronzen Ridder van de Feniks, erin de draden van het lot te ontwarren?”

De Franse manga-uitgeverij Kana lanceerde een paar jaar geleden een classics-collectie met gloednieuwe verhalen van mangaklassiekers door Europese stripmakers met respect voor het Japanse voorbeeld. Het one-shot Goldorak door Alexis Sentenac, Denis Bajram, Brice Cossu en Xavier Dorison was een waar succes met herdruk na herdruk en ook het drieluik Capitaine Albator door Jérôme Alquié genoot veel Franse aandacht. Daedalus laat echter zijn keuze vallen op een reboot van Saint Seiya, een sf-reeks die oorspronkelijk tussen 1986 en 1990 liep. In april 2023 kwam er een live action film uit op Netflix waarop al de animereeks is te bekijken en een aardig publiek wist te winnen.

De meer Europees opgezette versie Saint Seiya – De Ridders van de Zodiak: Time Odyssey, naar het werk van Masami Kurumada, is een vijfluik van Jérôme Alquié en Arnaud Dollen.