Na De Allerlaatste Tijger (2014), Vierenveertig na Ronny (2016) en Het Reigersnest (2019), alle verschenen bij Oogachtend, is Galapagos het vierde one-shot van Michaël Olbrechts. Het dikke album is gebaseerd op waargebeurde feiten, namelijk de Galapagos-affaire, een mysterie dat in de jaren 1930 de wereldpers haalde en tot op heden voer is voor speculatie. We vroegen Olbrechts om meer uitleg.

“De Berlijnse arts Friedrich Ritter beslist in 1929 de drukke, kapitalistische maatschappij de rug toe te keren en zich met zijn maîtresse Dore Strauch te vestigen op het onbewoonde Galápagos-eiland Floreana. Hij is geobsedeerd door Friedrich Nietzsche en vastbesloten om als eerste diens übermensch-concept tot in het extreme te benaderen. Dore, een van zijn patiënten, wordt door de charismatische dokter overtuigd met de belofte dat hij haar op het eiland definitief zal kunnen genezen van haar multiple sclerose. Door omstandigheden haalt hun verhaal de wereldpers, en niet snel daarna komen de eerste ongewenste bezoekers op het eiland en hun bewoners af. Zo beslist het Duitse koppel Heinz en Margret Wittmer in 1931 om ook op Floreana te gaan wonen. Heinz wilt de economische crisis en de opkomende NSDAP van Adolf Hitler ontvluchten en is gefascineerd door het verhaal van ‘De Adam en Eva van de Galápagos’. Margret is op dat moment hoogzwanger. Dokter Ritter gruwt echter van het idee ‘zijn’ eiland te moeten delen, en weigert hen alle hulp. De gemoederen raken al gauw verhit. Tot een echt kookpunt komt het wanneer er ook nog een excentrieke barones met haar twee minnaars op het eiland neerstrijkt. Zij heeft megalomane plannen met het eiland en is ook nog eens extreem agressief. De situatie escaleert compleet en tijdens een langdurige periode van hitte, hongersnood en droogte lopen de spanningen op het eiland gruwelijk uit de hand. Wanneer er in 1934 plotseling enkele bewoners mysterieus verdwijnen is iedereen op het eiland verdacht…”

Na het voltooien van de reeks François Jullien en de vertaling van het one-shot Foucauld geeft Arcadia nieuw werk uit van tekenaar Martin Jamar. Op scenario van Jean Dufaux is Matteo Ricci een nieuw album over het leven van een historische, reizende geestelijke na hun gezamenlijke biografieën Foucauld en Vincent (verschenen bij Dargaud). Speciaal voor de Nederlandstalige versie schilderde Jamar een nieuwe cover.

“Peking, begin zeventiende eeuw. Pater Matteo Ricci, een Italiaanse Jezuïet, werd verliefd op China. Hij kreeg de bijnaam ‘de geleerde van het Verre Westen’. De afgelopen achttien jaar heeft hij door het land gereisd om God te dienen. Met respect voor gebruiken en religies die niet de zijne zijn, jaagt hij een droom na: de keizer persoonlijk ontmoeten. Maar de weg is lang en vol gevaar naar de Verboden Stad, het huis van de Zoon van de Hemel… Complotten, paleisintriges, jaloezie en geweld zijn allemaal obstakels die hem in de weg staan. Om nog maar te zwijgen van de problematische rol van Don Herrera, een lid van de Heilige Inquisitie, die alleen geïnteresseerd is in het bekeren van de ‘wilden’ die hij als Chinezen beschouwt.”

Love me Tinder is het tweede one-shot van Karolina Zsejda na haar debuut Tram 5 uit 2020. Dat was toen haar afstudeerproject.

“Elise zoekt de liefde van haar leven op Tinder. Maar met elke date zakt de moed haar dieper in de schoenen. Gelukkig heeft ze haar vader, de buurvrouw en haar beste vriend die haar met raad en daad bijstaan in tijden van wanhoop.”

Het laatste verhaal van scenarist Marc Legendre en meteen ook het eerste dat op 40 pagina’s verschijnt. Peter Van Gucht, die inmiddels de spin-off Galaxa schrijft, volgt hem op voor tekenaar Fabio Bono. Vanaf dit album komen er geen luxes meer uit van de albums.

“Na de dood van Koning Arthur krijgt de Rode Ridder van Merlijn de opdracht om zich naar de afgelegen zuidelijke eilanden te begeven om zich ter plaatse van de toestand te vergewissen. Bij aankomst wordt Johan geconfronteerd met de gruweldaden van een groep nomaden die moordend en plunderend door het land trekt. Tijdens een zware storm zoekt Johan onderdak in een donjon waar hij gastvrij wordt onthaald door Zigliora (zie deel 24, De Zwarte Banier). Wanneer ze de volgende dag een rit maken en even uitrusten bij een meer, vallen ze beiden in een diepe slaap waaruit Zigliora niet ontwaakt. Johan wil weten wat er aan de hand is, maar botst tijdens z’n zoektocht op levende doden, monsterlijke aaseters en uiteindelijk, Tuan de Barbaar…”