“Een man laat zijn veilige leven achter zich om de wereld rond te zeilen. Geboren op de pampa, ver van de zee, leert hij het hoofd te bieden aan de machtige elementen, samen met zijn enige metgezel: zijn boot. Maar bovenal ontdekt hij tijdens zijn reizen zijn stem als kunstenaar.

Het autobiografische Het Lied van de Boot is het Europese debuut van de Braziliaanse auteur Marsal Branco (Bagé, 1972): een poëtisch eerbetoon aan de vrijheid en suggestieve kracht van kunst, getekend in Branco’s unieke, adembenemend mooie stijl.

Uitgave in samenwerking met Zone 5300.”

Marcel Ruijters‘ opvolger van Het 9e Eiland, Pola, Eeuwig 1913 en De Tweelingparadox. Een nieuw album van 128 pagina’s.

“Het is nog steeds 1913. Cyril Strapatsky begluurt zijn medemens — voor zijn werk en als hobby. Dit minne mannetje uit de entourage van Pola Kazoni wordt, wanneer hij zich aansluit bij de ‘prikkelfotobond’, meegesleept in een avontuur dat hem dicht bij het gevreesde werkkamp Het Hard Gelag zal brengen. Hij leert er de mysterieuze Jynia Ampersand en haar vrienden de Pazuzu’s kennen. Ze worden belaagd door kannibalen en een telepathische schimmel uit de ruimte. En het leven was al zo ingewikkeld! Zal Strapatsky leren voortaan voor het goede te kiezen?”

Régric en Roger Seiter bundelen opnieuw de krachten voor een avontuur van Lefranc.

“In de lente van 1963 gaat Guy Lefranc naar Andalusië op zoek naar zijn oom Antoine die op mysterieuze wijze verdween tijdens de burgeroorlog. Maar de journalist is nog maar pas aangekomen of er gebeurt een catastrofe. Twee Amerikaanse militaire vliegtuigen zijn boven Almería tegen elkaar gecrasht en ontploft. De situatie wordt pas echt dramatisch voor de bevolking wanneer aan het licht komt dat aan boord van een van de vliegtuigen vier H-bommen zaten…”

In het Frans ligt de conceptreeks van Jean-Pierre Pécau, met per album een compleet ander verhaal door een andere tekenaars, sinds 2022 stil na negentien delen. Daedalus is dat gat terug aan het dichten met dit zeventiende deel.

“1 januari 1975, vroege ochtend. De explosie die de nachtelijke horizon van de stad Bien Hoa in lichterlaaie zet, kenmerkt het startschot van het eindoffensief van Noord-Vietnam.

Deze Man van het Jaar volgt de Amerikaanse helikopterpiloot Moishe ‘Mo’ Lee, die — ingehuurd door de CIA — garant staat voor het transport van o.a. VN-commissieleden. Wanneer hij niet vliegt, geniet hij van de lokale cultuur en de geheime ruilhandel voor krijgsheren. Maar de dreiging hangt als een onheilspellende atmosfeer boven zijn geliefde Vietnam. Lees helikopter zal de laatste zijn die het apocalyptische Saigon achter zich laat.”

Naast de albumreeks de Kiekeboes loopt sinds 2020 De Wereld rond met de Kiekeboes bij Standaard Uitgeverij. Per album worden twee oudere verhalen gebundeld waarin een reis van de familie Kiekeboe centraal staat. Voor de voorafgaande dossiers duikt Merho telkens in zijn archieven om foto’s, schetsen en anekdotes te delen. Na Merho’s de Kiekeboes, die hij overdroeg aan Charel Cambré en Nix, komt ook De Wereld van de Kiekeboes tot een einde. Deze nevenreeks stopt na deel 10.

In dit negende album staan de verhalen Tot op de Bodem en Dood Wakker Worden.

Dit is het eerste album zonder de inbreng van de in 2021 overleden scenarist Raoul Cauvin. Laudec neemt de reeks in zijn eentje over en houdt de traditie van zijn scenarist aan. In de zevende integrale van Sammy, die in januari 2024 bij Saga Uitgaven is verschenen, gaat het hoofdstuk over Cauvin trouwens helemaal over Cédric en Cauvins andere samenwerkingen met Laudec.

Over Cédric deel 36: “TCédric, Chen en Nicolas zijn gezellig een ritje aan het maken, met z’n drieën op één elektrische step, wanneer ze opa tegenkomen. Die mijmert meteen over hoe hij in zijn jonge jaren de koning van de ‘autoped’ was. Hij stelt daarom voor om hun rijles te geven… een vertederend en ontzettend grappig moment in de nieuwe Cédric, waarin we een van de beroemdste families uit de stripwereld terugzien!”

Na de special met de potloodversie van Murena deel 12 van eind vorig jaar, komt het album nu uit als afgewerkte versie in kleur.

“Eindelijk! Eindelijk is Lucius Murena terug in het paleis. Zijn geheugen hapert nog steeds, maar de effecten van de middeltjes die Lemuria hem heeft toegediend, verdwijnen stilaan, net als de twijfels van Nero over zijn betrokkenheid bij het complot tegen hem. De keizer is in de ban van een geduchte vechtster, ‘de Hydra’, en valt steeds meer ten prooi aan waanvoorstellingen die hem langzaam tot waanzin drijven. Nero besluit Tigellinus, zijn ambitieuze dienaar, alle macht in handen te geven. Slaagt Murena erin de juiste beslissingen te nemen, gewrongen tussen een bezitterige vrouw en een keizer die opnieuw dreigt te gaan twijfelen aan zijn oprechtheid?”

Na de special met de potloodversie van Murena deel 12 van eind vorig jaar, komt het album nu uit als afgewerkte versie in kleur.

“Eindelijk! Eindelijk is Lucius Murena terug in het paleis. Zijn geheugen hapert nog steeds, maar de effecten van de middeltjes die Lemuria hem heeft toegediend, verdwijnen stilaan, net als de twijfels van Nero over zijn betrokkenheid bij het complot tegen hem. De keizer is in de ban van een geduchte vechtster, ‘de Hydra’, en valt steeds meer ten prooi aan waanvoorstellingen die hem langzaam tot waanzin drijven. Nero besluit Tigellinus, zijn ambitieuze dienaar, alle macht in handen te geven. Slaagt Murena erin de juiste beslissingen te nemen, gewrongen tussen een bezitterige vrouw en een keizer die opnieuw dreigt te gaan twijfelen aan zijn oprechtheid?”

Er is geen betere voorstelling van deze unieke cartoonbundel te bedenken dan de woorden van Peter de Wit himself te delen:

“De een zijn dood de ander zijn brood. Deze bekende uitdrukking gaat zeker voor mij op. Al meer dan vijfentwintig jaar maak ik cartoons voor Relevant, het tijdschrift van de Nederlandse Vereniging voor Vrijwillige Euthanasie. En mijn stripfiguur Sigmund uit de Volkskrant is zo begaan met zijn patiënten dat hij ze met enige regelmaat uit hun lijden verlost. We praten liever niet over de dood. Het is niet populair onder de mensen. Hoewel ieder van ons weet dat dit aardse leven eindig is, blijven velen van ons tot het allerlaatste moment koppig in de ontkenningsfase hangen. Door fanatiek te sporten en vitaminepreparaten te slikken, door cosmetische chirurgie en nieuwe heupen en knieën te laten plaatsen, zijn we vastbesloten het onvermijdelijke te vermijden. Maar van uitstel komt in dit geval geen afstel. We gaan er aan. Allemaal. Op een dag begon ik over de dood te tekenen. Zomaar. Grimmige cartoons en lollige cartoons over sterven. Over begrafenissen en crematies. Bij doodgaan horen emoties. Niet zelden heftig en ongecontroleerd. Een prima onderwerp voor een cartoonist dus. En ik gebruikte daarbij een nieuwe aanpak. Doorgaans verzin ik een idee en werk ik dat uit. Nu begon ik in veel gevallen gewoon te schetsen en liet ik me door de lijnen op het papier verrassen. Dat leidde naast een aantal missers tot spannende en onverwachte resultaten. Veel plezier met de dood.”