Vervolg van de erotische trilogie, losjes gebaseerd op het werk van Homeros.

“Dit tweede deel vertelt het fantastische reisverhaal van Odysseus naar het land van de Lotofagen, waar ze hallucinogene bloemen eten, en het eiland van de Cyclopen, die voor de sluwheid van de held bezwijken. Het beschrijft zijn vriendschap met Aeolus, de bewaker van de winden, zijn ontsnapping aan de kannibalistische Laestrygonen en zijn strijd de tovenares Circe.”

De Franse tekenaar Floc’h (het pseudoniem van Jean-Claude Floch) is de tekenaar van dit 128 pagina’s tellende buitenreeksalbum van Blake en Mortimer, op zich al een comeback voor de tekenaar die genoeg had gekregen van het tekenen van strips. Dit album verschijnt ook als een gelimiteerde biobliofiele editie van 140 pagina’s in harde kaft.

Hij kreeg de reeks dertig jaar geleden al eens aangeboden. Dat precies Floc’h de kans krijgt, komt niet uit het niets. Vooreerst is zijn eigen tekenstijl een exponent van de Klare Lijn. Behalve een succesvol illustrator, met publicaties in Frankrijk (Libération, Le Monde, Le Figaro, Elle) en de Verenigde Staten (The New Yorker), tekende hij ook een tiental strips tussen 1977 en 2009, soms met knipoogjes naar Blake en Mortimer. Van dat œuvre raakte La Trilogie Irlandaise vertaald als drie delen in de reeks Francis Albany. Van zijn trilogie Blitz raakte enkel deel 1 vertaald. Hij tekende meermaals op scenario van François Rivière en Jean-Luc Fromental, beiden tegenwoordig scenaristen voor Blake en Mortimer.

Fromental schreef samen met José-Louis Bocquet het scenario voor De Kunst van het Oorlogvoeren. Hun verhaal laat zich als volgt voorstellen: “Het eerste avontuur van Blake en Mortimer in New York, getekend door een grootmeester van de klare lijn! In New York moet kapitein Francis Blake een toespraak houden voor de VN, ter ondersteuning van de wereldvrede. Tegelijkertijd vernielt een man in de afdeling Egyptische oudheden van het Metropolitan Museum de grafzuil van Horus, voordat hij door de politie wordt gearresteerd. Blake en Mortimer, die door de FBI op de hoogte zijn gebracht van het incident, kennen de man maar al te goed. Het is Olrik, maar hij bevindt zich in een catatonische toestand en heeft zijn geheugen verloren. Aan de vooravond van de opening van de vredesconferentie gaan Blake en Mortimer op onderzoek uit. De tijd dringt, want alles wijst op een ernstige bedreiging voor de VN.”

Vanaf zijn eerste albums in een ever so British setting stak hij zijn voorliefde voor Jacobs en net zo goed de tekenstijl van Hergé niet onder stoelen of banken. Eind jaren 1970 brak trouwens de Atomiumstijl door, een modernere variant van de Klare Lijn met een uitgepuurde synthese van hoe onder meer Will, André Franquin en Maurice Tillieux in de jaren 1950 tekenden. Yves Chaland, Daniel Torres, Joost Swarte, Ever Meulen, Ted Benoit (een goede vriend van Floc’h) en anderen maakten zich die stijl eigen. Floc’h staat daar een beetje buiten omdat hij gewoon als Jacobs wou tekenen.

Floc’h was begin jaren 1990 een van de tekenaars aan wie uitgeverij Dargaud de reeks voorstelde als opvolger van Edgar P. Jacobs voordat de eerste nieuwe albums aan Ted Benoit werden toevertrouwd. Uiteraard na het slot van het tweeluik De 3 Formules van Professor Sato dat door Bob De Moor werd voltooid en waarvoor toen ook al diverse tekenaars hadden geweigerd om in Jacobs’ schoenen te kruipen. Jacques Martin was er een van. Sterker zelfs, Floc’h stond met stip op nummer 1 van gewenste opvolgers. Toen weigerde hij. Hij interesseerde zich naar eigen zeggen niet in iets dat volgens hem zou mislukken. Hij geloofde er niet in. Bovendien vond hij het wetenschappelijke kantje op het einde van de wereld, net na de Derde Wereldoorlog, flauwekul. Hij hielp nog wel Ted Benoit op weg. Zo was het zijn idee om het verhaal in de Verenigde Staten te situeren, omdat Benoit dat goed kende en ook omdat Jacobs er zijn personages nooit heen had gestuurd. Hij drong er ook op aan om het menselijke aspect meer plaats te geven.

Er werd door Benoit en Floc’h even aan gedacht om het tekenwerk onder elkaar te verdelen, met nog een derde tekenaar erbij die de decors zou verzorgen, maar Floc’h zette al snel een stap achteruit en Benoit ging er alleen mee door. Jean Van Hamme werkte de ideeën uit naar een scenario en het album werd een gigantisch succes, waardoor de reeks een voorheen ongekende populariteit zou kennen dankzij de nieuwe verhalen. Zelfs toen Jacobs nog leefde, werden er nooit eerder zoveel albums van Blake en Mortimer verkocht, nog steeds overigens. Dat succes deed Floc’h echter niet van mening veranderen.

In 2009 kwam Floc’h voor de site Klare Lijn Internationaal ook nog eens terug op Blake en Mortimer, meer bepaald waarom hij in de jaren 1990 een proefplaat had getekend.  “Ik amuseerde me door een pagina te tekenen om aan de uitgevers te laten zien dat ik het wel zou kunnen doen, maar dat hun vereisten me absoluut niet liggen. Nu ik mijn œuvre als Floc’h heb voltooid, zou ik het bijna prettig vinden om zoals Jacobs te tekenen. Het zou een manier zijn om de twee personages te rehabiliteren na de krankzinnige overnames die de neiging hebben om hen te karikaturiseren in belachelijke avonturen… Maar dan moet het wel mijn verhaal zijn en zeker geen sf-nonsens in de jaren 1950, geschreven na het jaar 2000. Ik geloof dat we iets goed kunnen maken. Que sera sera (wat zijn moet, dat zal zo zijn).” Na 2009 verloor Floc’h meer en meer zijn interesse in het stripverhaal en legde hij zich toe op het schrijven en illustreren van boeken en het tekenen van filmposters.

Ja, op de cover van deel 16 lijkt Lady S. op de eerder dit jaar overleden zangeres Sinéad O. Connor. In Zelfmoordoperaties keren we terug naar het verleden van de heldin. Voortaan worden haar avonturen verteld door Laurent-Frédéric Bollée die het stokje overneemt van Jean Van Hamme. Philippe Aymond blijft de tekenaar. Daarmee vinden de twee elkaar terug na hun gezamenlijke reeks ApocalypseMania. Hij is ook de scenarist van onder meer De Bom, Deadline, De Nieuwe Avonturen van Bruno Brazil, Lao Wai,…

Het verhaal: “Hoe werd Lady S. een kaalgeschoren spion in Turkmenistan? Het begon allemaal acht jaar geleden toen Shania na de dood van haar tante terugkeerde naar haar werk bij Mawali, in de hoop Simon tegen het lijf te lopen. Haar vriend Conrad onderzoekt ondertussen een crash veroorzaakt door een terroristische aanslag. Twee dagelijkse levens die elkaar misschien snel zullen ontmoeten… Je dacht dat je Lady S. kende? Maar noch jij, noch haar vijanden hadden kunnen vermoeden dat deze weergaloze vechtster haar leven en avonturenstrips opnieuw zou uitvinden dankzij de gecombineerde talenten van Bollée en Aymond! Lady S.? Een sterke vrouw. Een nieuwe vrouw. Voor ultramoderne, spannende avonturen.”

In eerdere berichtgevingen over Robbedoes-projecten hebben we de voorbije jaren meermaals de Robbedoes door Dany en Yann voorgesteld. Na heel wat obstakels, met onder meer onenigheid tussen de auteurs over het einde van het verhaal en veranderingen bij de uitgeverij, is het album van 88 pagina’s alsnog een feit. Dany was er al mee klaar in november 2022, maar daarna kregen hij en Yann van Dupuis het verzoek om enkele aanpassingen uit te voeren. “Geen grote dingen, maar tegenwoordig moeten we oppassen dat we niemand beledigen. Het hoofdthema van ons album is de strijd tegen vervuiling en het is erg feministisch omdat het vooral vrouwen zijn die de actie leiden. Je zal wel zien, en het is ook erg grappig…” gaf de tekenaar nog mee als uitleg in Casemate nummer 167. Behalve Robbedoes en Kwabbernoot is ook IJzerlijm van de partij. Het is ook het voorlaatste in de reeks Robbedoes door… Hierna wordt nog het ook al jarenlang aanslepende album van Marc Hardy en Zidrou verwacht. In de plaats komt een vintagecollectie waarover je hier meer kan lezen.

“Wanneer IJzerlijm een reportage maakt over een ecoterroristische groep, ontdekt ze dat hun activiteiten worden gefinancierd door de graaf van Rommelgem, de goede vriend van Robbedoes en Kwabbernoot! Het beroemde duo, dat het onderzoek overneemt, raakt op een vliegdekschip onbedoeld verwikkeld in een hevige strijd tussen een miljardair die sterk vervuilende chemische meststoffen produceert en een volledig vrouwelijke organisatie die junkfood en oceaanvervuiling met originele middelen bestrijdt. Yann en Dany leveren een humoristisch Robbedoes-avontuur dat een aantal brandende kwesties aansnijdt: ecoterrorisme, oceaanvervuiling, greenwashing, media-ethiek en meer.”

Negenentwintig jaar na het eerste album van Aldebaran, die de start betekende van De Werelden van Aldebaran, en zesentwintig albums verdeeld over zes cyclussen later voegt Leo een zevende cyclus toe aan zijn sf-epos. De nieuwe cyclus heet Bellatrix waarin we Kim Keller en Manon Savroz zullen terugzien. Na de kortere cyclussen Terug naar Aldebaran (drie albums van 60 en 64 pagina’s) en Neptunus (twee eveneens dikkere albums) wordt Bellatrix weer een cyclus van vijf albums van elk 56 pagina’s. Leo grijpt hiervoor terug naar zijn succesformule: een ontdekkingstocht op een vreemde planeet vol fantasierijke fauna en flora, en in dit geval ook weer met een kennismaking met een buitenaards ras.

Bellatrix is een gigantische ster in het stelsel van Orion. Een voorstelling van het verhaal: “De interventievloot van het melkwegstelsel, met onder hen het geavanceerde buitenaardse volk de Avaranten, heeft een heel specifieke taak: ingrijpen op planeten om zo tragedies, oorlogen of brute regressies te voorkomen die vooral minder geëvolueerde volkeren treffen. De inwoners van Bellatrix leven in omstandigheden die vergelijkbaar zijn met die op Aarde aan het begin van de negentiende eeuw. Deze samenleving, diep verzwakt na een catastrofe, wordt bedreigd door een terugkeer naar het obscurantisme. Met de hulp van de Avaranten en een intergalactische coalitie worden Kim en Manon op missie gestuurd om de situatie te observeren en erover te rapporteren. Maar al gauw geraken ze verzeild in een netelig avontuur…”

Deze laatste integrale bundelt de reguliere delen 19 tot 21. Om deze integrale ook in het Nederlands mogelijk te maken, werden de laatste twee verhalen alsnog vertaald om ze als losse albums uit te geven Deel 20 kwam uit in 2022, deel 21 volgde begin 2023. Ze omsluiten een periode waarin Clifton in 2003 een comeback maakte door Michel Rodrigue en Bob De Groot. Ze voegden een nieuw personage toe: Jade, de nieuwe collega van de kolonel-detective.

Voor deel 21, dat oorspronkelijk in 2008 verscheen in het Frans, nam Rodrigue zowel de tekeningen als het scenario voor zijn rekening. De reeks doofde daarna uit. In 2016 maakte Clifton alweer een comeback, deze keer met Turk opnieuw als tekenaar op scenario van Zidrou. Van hun hand verschijnt op 6 december een derde avontuur, voor Turk is het zijn laatste bijdrage aan de stripreeks. Hij heeft te veel werk met zijn andere komische stripreeks: Leonardo, intussen eveneens op scenario van Zidrou.

Sinds 2020 vormt tekenaar Stefano Carloni samen met scenarist Jean-Charles Kraehn de auteurstandem voor De Nieuwe Avonturen van Roodbaard, de comeback van de klassieke piratenavonturen die door Victor Hubinon en Jean-Michel Charlier werden bedacht. De titel van het nieuwe verhaal — nu 72 pagina’s dik! — na het eerste tweeluik luidt Mami Wata, dat we ook al op de cover van een Suske en Wiske-album zagen prijken. Mami Wata of De Sirene is volgens Afrikaanse folklore een watergeest.

“Op het eiland Tortuga, dat nu onder Franse heerschappij valt, gaan Roodbaard en zijn zoon Erik, op zoek naar Morgans schat — terwijl een orkaan nadert… Maar hun zoektocht wekt al snel de interesse van een onrustwekkend personage: Wambu-Noula, een machtige voodootovenaar die alles zal doen om de schat te bemachtigen…”

Het 96 pagina’s tellende hardcoveralbum Barmhartigheid is volledig geschreven door Jean Van Hamme. Het bevat zeven korte verhalen die getekend zijn door even veel tekenaars. Onder hen ook de Nederlandse Aimée de Jongh die ook nog eens de eer had de cover te mogen tekenen. De overige tekenaars zijn Emmanuel Bazin (Bad Reputations), Dominique Bertail (Madeleine, Verzetsstrijdster), Djief (Broadway), Christian Durieux (Eerlijke Lui), Ricard Efa (Django, Vonken en Vuur, Monet) en Jose Luis Munuera (De Blauwbloezen, Robbedoes en Kwabbernoot, Zwendel, De Campbells, Betoveringen, De Klerk Bartleby,…).

“Een schrijver van detectiveverhalen wiens personages hem verraden. Een moordenaar op de vlucht in een parachutistenclub. Een scriptschrijver die zich het waanzinnige liefdesverhaal dat hemzelf overkomt, niet had kunnen voorstellen. Een handelaar in pillen die de tijd stilzetten. Of een koppelaarster uit de belle époque die voor haar grootste uitdaging staat. Dit zijn slechts enkele van de korte verhalen die de gevierde Jean Van Hamme voorstelde aan de crème de la crème van hedendaagse auteurs. Het resultaat? Kleine verhalende traktaties die afwisselend teder, sluw, wreed of sprankelend zijn, maar altijd verrassend en meesterlijk geschreven. Er is geen genade: je zult dit album niet kunnen wegleggen tot je het uit hebt!”

Bij het verschijnen van Oorlog en Liefde deel 8 eerder dit jaar kwam de belofte dat het negende en daarmee ook laatste deel van de reeks niet lang op zich zou laten wachten. Tussen deel 7 en 8 zat trouwens acht jaar. Jean-Michel Beuriot en Philippe Richelle houden hun woord met de publicatie van dit album bij Casterman. En het is met 80 pagina’s extra dik. Intussen werkt het duo opnieuw samen voor een gloednieuw project. Volgens een interview in dBD wordt dat een tweeluik voor uitgeverij Glénat. Ze werpen daarvoor de Tweede Wereldoorlog nog niet weg, want het speelt zich af tijdens de nazibezetting van Parijs met een detectivesfeertje.

“1945. Het Rode Leger staat voor de poorten van Berlijn. Op 8 mei capituleert het Derde Rijk. Na zijn belevenissen in het oosten en zijn lange verblijf in Beelitz keert Martin terug naar zijn geboortestad, die net als de meeste Duitse steden een puinhoop is geworden. De bevolking leeft in erbarmelijke omstandigheden: gebrek aan voedsel en medicijnen, schrijnende sanitaire omstandigheden… Gewetenloze individuen profiteren ondertussen van de situatie. De saga Oorlog en Liefde, die in 1997 voor het eerst verscheen in het tijdschrift À Suivre, werd geprezen door critici en publiek en won verschillende prestigieuze prijzen. Met deze negende aflevering leveren Beuriot en Richelle het langverwachte slot af van een van de meest invloedrijke series van de afgelopen twintig jaar.”

Sinds november 2020 was het wachten op het vervolg en slot van Frank Pé’s dramatische blik op André Franquins Marsupilami in Het Beest. Het was extra lang wachten omdat het album ook extra dik is, maar liefst 50 pagina’s meer, een album van 208 pagina’s.

“België, jaren 1950. Een vreemde gele aap met zwarte vlekken en een te grote staart ontsnapt uit een vrachtschip in Antwerpen en zet koers naar Brussel. Daar wordt het wilde beest eerst opgevangen door François, een jongen die ontzettend van dieren houdt, maar niet veel later wordt hij gevangengezet in een asiel. François is vastbesloten om zijn nieuwe vriend te bevrijden en hem mee te nemen naar het huis van zijn vader in Duitsland. Hij weet echter niet dat het fabelachtige beest ook wordt begeerd door professor Sneutvelmans, een expert in cryptozoölogie die ervan overtuigd is dat hij de legendarische Cola-Cola in handen heeft! In dit tweedelige stripverhaal brengen Frank Pé en Zidrou een prachtig eerbetoon aan het fabelachtige dier dat Franquin creëerde. Centraal in dit avontuur staat de buitengewone vriendschap die kan ontstaan tussen een kind en een dier.”

“Buck Danny kan zich erop beroemen de oudste held in de geschiedenis van het Robbedoes-weekblad te zijn, afgezien van Robbedoes en Kwabbernoot zelf. Nog steeds actief sinds zijn ontstaan in 1947 en nog steeds in topvorm na zesenzeventig jaar aan avonturen en negenenvijftig albums waarvan miljoenen exemplaren zijn verkocht. Buck bevindt zich nog steeds op het scherpst van de snede!

Buck Danny overnemen na Jean-Michel Charlier en Victor Hubinon leek een aartsmoeilijke taak voor Francis Bergèse. Maar hij slaagde met glans en bracht de piloot in de moderne wereld. Deze integrale bevat de delen 49 tot en met 52, die tussen 2000 en 2008 werden gepubliceerd en de laatste van Bergèses hand zijn. Ze worden aangevuld met een rijk gedocumenteerd dossier, geschreven door Patrick Gaumer.”